Złośliwi twierdzą, że nie warto chodzić na polskie filmy do kina, bo jeśli nie zobaczymy tam filmu historycznego o męczeństwie Polaków podczas wojny, to na pewno będzie to kolejna głupiutka komedia z tymi samymi aktorami, co ostatnim razem, a których znamy z telewizji śniadaniowej, czy też wielu seriali pojawiających się codziennie w programie TV.
Nikt nie twierdzi, że są to zawsze złe produkcje, ale już dość przewidywalne jak najbardziej. Polscy reżyserzy przez długi czas nie mogli uwolnić się od tego typu etykietki – może poprzez fakt, że takie filmy były popularne, a może przez wizję i przesłanie, które mieli w swoich głowach. Niektórzy się wyłamywali i są wspominani do dzisiaj – tak też mogliśmy się dobrze bawić i utrwalić w pamięci kilka kultowych kwestii, które cytujemy i rozpoznajemy nawet dzisiaj. Czy coś się jednak zmieniło? W jakim kierunku idzie współczesna, polska kinematografia?
Syndrom małego Hollywood
Każdy, kto choćby sporadycznie korzysta z oferty ogólnodostępnego programu cyfrowej telewizji naziemnej, zapewne zauważył, że większość z programów, seriali i innych treści rozrywkowych zostało zainspirowanych przez produkcje rodem z amerykańskiej kablówki. Wyśmiewamy pomysły Japończyków, a sami stwarzamy treści, które są naciągane, płytkie, ale co dziwne przyciągają przed telewizory całą rzeszę wiernych widzów. Niektórzy z nich zdają sobie sprawę, że to tylko paradokumenty, inni odbierają je bardzo poważnie i ekscytują się ich treścią. Co do polskiej kinematografii, to jej amerykański rys również służy dobrym relacjom z widzem. Można tu zauważyć zarówno większa dynamikę scen akcji, jak i koncepcje oparte na dochodzeniach, śmierci świadków, tajnych organizacjach i lekkości prowadzenia całej fabuły do poniekąd przewidywalnego finału.
Efekty specjalne, zwiastuny filmów, plakaty
W filmach polskich zwykle do siebie strzelano, gdyż taka akcja wymagała o wiele mniejszych nakładów finansowych niż realizacja wybuchów, nadprzyrodzonych mocy, kraks samochodowych itp. Wygląda jednak na to, że współczesność dogoniła już prawię nasza rodzimą kinematografię, gdyż coraz częściej sięgamy po bardziej atrakcyjne i nastawione na widowisko środki wyrazu. Coraz bliżej nam do amerykańskich produkcji związanych z kryminalną fabułą. Jak to udowodnić? Bardzo prosto, gdyż wystarczy włączyć zwiastun danego filmu i wyciszyć głos. Sposób reżyserii, ujęcia, kompozycja kadru – wszystko to przypomina dziś produkcje rodem z Hollywood. Trudno jest rozróżnić czasami, czy to właściwie nasze rodzime produkcje, zwłaszcza, gdy na ekranie nie pojawia się żaden znajomy aktor. Nawet w ostatnim czasie mieliśmy tego dowód w postaci jednego z polskich filmów dla dzieci – ekranizacji książki, która wyglądała bardzo amerykańsko. Poza tym plakaty filmowe takich produkcji również przeszły metamorfozę i zaczęły przyciągać wzrok zamiast uparcie twierdzić, że sztuka plakatów nie jest dla każdego i tylko nieliczni mogą ją zrozumieć. Przez takie myślenie wielu z klientów kin wolało wybrać bardziej obiecujące seanse, niż coś co pretenduje do miana „tego i tak nie zrozumiesz, bo tu jest skomplikowane przesłanie”
Ambitne filmy cały czas mają się dobrze
Wydaje się również, że balans pomiędzy rozrywką a ambitnością w polskiej kinematografii jest coraz bardziej bliski ideałowi, którego potrzebują klienci kin. Z jednej strony dostajemy proste fabuły stylizowane pod okres świąteczny, z drugiej głębokie przemyślenia na temat holocaustu, zbrodni wojennych, upadku moralności, czy polskiego cwaniactwa i kombinatorstwa. Gdyby sytuacja utrzymała się, na pewno mogli byśmy wiele zyskać – rozrywka i poważne scenariusze lubią się mieszać w naszym życiu, co przyczynia się do wzrostu satysfakcji. Czy tak zostanie i w którą stronę pójdzie ewentualnie kino polskie na pewno dowiemy się w najbliższych latach, gdy sytuacja ustabilizuje się i niektóre trendy przetrwają, by inne mogły odejść w zapomnienie. Na razie mamy wiele eksperymentów, ale przecież tak rodzą się sukcesy.
Za warstwę merytoryczną artykułu odpowiada redakcja Polskie-Kino.eu.
Originally posted 2016-12-01 19:04:27.
